Bebeklerin gelişimlerinin değerlendirilmesine yönelik ilk çalışmalar, Amerika’da 1947 yılında Yale Üniversitesi psikologlarından başlanmış Arnold Gesell tarafından yapılmıştır (Kaplan ve Sadock, 1990; akt., Alpas ve Akçakın, 2003). Gesell(1925), bir değerlendirmenin davranışın motor, uyumsal, sözel ve sosyal alanları kapsaması gerektiğini söylemiştir (Petermann, 2008). Günümüzdeki modern yöntemleri de Gessell Ölçeklerine (örneğin Griffiths Zeka Gelişim Ölçeği) dayanır. Gelişimin değerlendirilmesi, psikiyatrik değerlendirmenin temel bileşenlerindendir. Gelişimin değerlendirilmesinin bu kadar önemli oluşunun nedeni; psikopatolojinin değerlendirilmesi, hangi davranışların ve deneyimlerin bireyin yaşına ve gelişimsel düzeyine uygun olduğunun karar verilmesini gerektirmesi ve gelişimsel bozuklukların psikiyatrik ve davranışsal bozukluklarla ilişkili olmasıdır (Bolton, 2001).

Bebek, çocuk ve ergenlerin gelişimlerinin değerlendirilmesi oldukça güç ve karmaşık bir süreçtir. Bu değerlendirme süreci, birçok bilgi kaynağına ulaşmayı ve değişik tekniklerin kullanılmasını gerektirmektedir. Çocuğun ve gencin gelişimini değerlendirirken, çocuğun kendisinden alacağımız bilgiye ek olarak, ebeveynlerden, öğretmenlerden, çocuğun daha önceki doktorlarından da bilgi almak da yararlı olur (Bolton,2001; Uslu, 2008).Ayrıca aile içi etkileşimlerin gözlemlenmesi de bize yararlı bilgiler sağlarken, çocuğa ve gence uygun değerlendirme araçlarının da kullanılması faydalı olur. Bu değerlendirme araçları; klinik görüşmeler, gelişimin değerlendiren ölçekler, çocuğun gelişimsel düzeyini ve akademik başarısı ölçen standardize yöntemler, psikolojik ve biyolojik çalışmalardır (Özgüven, 1999). Gelişimsel değerlendirmeler, çocuğun kişisel ve gelişimsel alanlardaki güçlü yönlerini vurgularken; psikolojik ve diğer değerlendirmeler büyük bir olasılıkla çocuğun zayıf yönleri üzerinde durur. Bu durum, çocuğun gelişimsel düzeyinin daha olumlu yönlerini yansıtır (Budd ve ark., 2002).

Petermann ve Macha (2008), gelişimsel değerlendirmenin genel bir taslağını oluşturmuş ve bu değerlendirmenin temel üç amacına vurgulamıştır:

Çocuğun farklılaşan gelişimsel durumunu önceden belirlemek,

Normal ve patolojik gelişimi karşılaştırmak,

Sonraki gelişim potansiyelini değerlendirmek.

Bebeklerin gelişimlerinin değerlendirilmesi sürecinde, aile ile devamlı iletişim ve işbirliği içinde olmak ve bebeğin güçlü yanlarını ortaya çıkarabilmek en temel esaslar olarak belirlenmiştir ( Sadock , & Sadock; akt., Öztop, 2008). Bebeklerin ebeveynleri ile birlikte değerlendirilmesi, karşılıklı etkileşimin hakkında bilgi sahibi olmamızı ve bebeklerin ortamdan kaynaklanan korkularının azalmasını sağlar (Siassi,1984; akt., Öztop, 2008).

Bebeklerin tanısal olarak değerlendirilmesinin temel amaçları ise, bebeğin normal gelişim özelliklerinin, riskleri ve patolojilerin saptanabilmesidir. Ebeveynler, fizyolojik sorunlar, beslenme ve uyku sorunları, gelişimsel gecikmeler, davranış sorunları ve gelişimsel sapmalar nedeni bebekleri için kliniklere başvurular (Kuzgun, 1972; akt., Öztop, 2008).