Zamanla bu dünyanın bu üçgenden bağımsız işleyişini gördüğünde diğer bir deyişle çevresel farkındalığının artması ile birlikte korkuların ve endişelerin ilk tohumları atılmaya başlayacaktır. O zamana kadar karşıdan karşıya geçerken yolu kontrol etmeyen çocuk kendisi ve çevresinden bağımsız olarak arabaların kendisine çarpabileceğinden endişe ederek yolu kontrol etmeyi öğrenecektir. Aslında korkuların ilk tohumlarının atıldığı bu süreç birçok kaygı ile ilişkili rahatsızlıkta yöneltilen sorunun yanıtı olabilmektedir. Çocuğun hayata karşı nasıl durması gerektiğini öğrendiği bu süreç içinde anne ve babaların çok endişeli olması çocuğun davranışsal olarak kaygıyı öğrenmesi ile sonuçlanabilir. Diğer yönden anne ve babaların kaygılı bir duruş sergilemesindeki en önemli nedenlerden birisi olan kişilik özellikleri de çocuğun genetik yapısını etkileyerek kolaylaştırıcı bir faktör olabilir.

Kaygılar ve korkular hayatımızın vazgeçilmez bir parçasıdır. Birçok alanda koruyucu işlevleri sayesinde bebeklik döneminden yetişkin yaşantısına kadar hayatımızı sürdürmemizi sağlar. Çocuk ve ergenlik dönemlerinde belirli gelişimsel basamaklarda farklı kaygıların görülebilmesi veya belirginleşmesi normal olarak kabul edilir. Örneğin bebekler sıklıkla yabancılardan, yüksek seslerden, hayvanlarda ve anneden ayrılmaya karşı yoğun korku duyabilirler. 4 - 5 yaşlarına doğru bu korkular yerini hayalet, hırsız ve canavar korkuları almaya başlar. 5 yaşlarından sonra bunlara yaralanmalar veya ölümle ilişkili korkular eklenebilir. Ergenlik döneminde ise ergenin dış görünüşü, arkadaş ilişkileri, okul başarısı, hayattaki yeri ile ilişkili endişeler daha baskın olarak yaşanır. Her ne kadar ticari kaygıların ön plana geldiği durumlarda birçok profesyonel tarafından çocukluk ve ergenlik dönemine özel kaygılar bir patoloji ya da hastalık tablosu gibi yorumlanıyor olmasına karşın yapılan bilimsel araştırmalar gelişimsel basamakların ilerlemesi ile birlikte kaygıların çok az bir kısmının yetişkin yaşantısına aktarılabileceğini göstermektedir.