Çocuğu terbiye etmek için öğüt başta gelen araçlardan biridir aileler için. Çocukları dış tehlikelerden korumak, doğru yolu göstermek, yanlışların farkına varması için öğüt, aileler için maalesef vazgeçilmezdir. Ancak nasihat, çocukların öğrenme süreçlerini bazı noktalarda engelleyebiliyor. Çünkü aile olarak çocuklara hazırlanılmış doğrular sunuyoruz nasihat verirken. Tabi ki de bu doğrular ailelerin doğruları. Zaten hazırlanılmış doğrular sunulduğu için çocuk araştırmayı, öğrenmeyi, merak etmeyi, denemeyi ve öğrenmeyi bırakıyor. Çocuk bu kararlar içinde gelişim göstermeden hayatına devam etmek zorunda kalıyor. Kendi kararlarını maalesef veremiyor. Çocuk anne ve babaya bağımlı hale gelmeye başlıyor ve çocuk kendisi için düşünmeyi bırakıyor. Böylece çocuk alması gereken sorumlulukları da aileye bırakıyor. Herhangi bir zorluk ile karşılaştığında çözüm üretmek yerine tüm başa çıkma yöntemleri aileye kalıyor.

Hiç öğüt vermeden olur mu diyen aileler için…

Öğüt vermenin yöntemi, sıklığı, doğru mesajı alıp almadığı çok daha önemlidir. Bu öğütler uzun uzun, keskin mesajlar şeklinde olunca çocuklar tarafından sıkıcı bulunur ve mesajlar genellikle yerine ulaşmaz. Bazı ebeveynler her şeyi kendilerinin daha iyi bildiğini düşünerek hareket eder ve öğüt verirken çocuğun kendi karakterini ve isteklerini göz ardı ederler. Öğüt verirken çocuğu aşağılamamak, onunda düşüncelerine saygı duymak gerekir. Her birey kendine has birtakım özelliklere sahiptir. Bu farklılıklardan dolayı hiçbir çocuk, ailesinin, öğretmenlerinin hedeflerini gerçekleştirmek ve egolarını tatmin etmek için istemediği bir alanda başarılı olamaz. Çocuklar ilgi, yetenek, başarı ve isteklerine göre kendi hedeflerini kendileri belirlemelidir. Eğer çocuklar istemedikleri hedefler doğrultusunda zorlanır ise ortaya ailelerin beklemediği sonuçlar çıkabilir. Örneğin çocuk ailenin hedefini gerçekleştirmek istemiyor ise ailesine açık olarak karşı gelemeyebilir ve tepkisin başarısızlığı ile gösterebilir. Böylece aileye olan kızgınlığını farklı bir şekilde göstermiş olur. Ailenin bu durumda çocuğu başarısız olarak görmesi anlamsız olacaktır.

Konuşurken kullandığımız dil de çocuğun bizi anlaması ve söylediklerimizi içselleştirmesi açısından çok önemlidir. Tutarlı ve kararlı bir dil kullanmak kadar, sevecen ve kibar bir dil ve tonlama kullanmamız da şarttır. Olumsuz davranışa yönelik değil de, kişiliğe yönelik söz, tavır, aşağılama, suçlama ve hakaretlerin çocukların terbiyesine olumlu katkı sağladığı düşünülemez. Çocukların davranışlarını değiştirmek için çocuğu sorgulayan, kıyaslama yapan, alay eden ve öfkeli davranışlardan uzak durmamız gerekir. Çocuğun doğru mesajı alabilmesi için yumuşak bir üslup ve yeri geldiğinde verilen öğütler daha doğru algılanabilir.

Ayrıca davranışlar ile çocuğuna iyi bir model olan anne babaların çocuklara öğüt verme gibi ihtiyaçları da olmayabilir. Çünkü çocuğa verilecek en yararlı öğüdün sözden çok davranışlarla olacağı unutulmamalıdır. Ne kadar öğüt verirsek verelim çocuğun yapmaması gereken davranışları biz yapıyorsak hiçbir öğüt fayda sağlamayacaktır.