Çocuklar da şiddet içeren davranışlar her geçen gün maalesef artarak devam ediyor. Şiddet sadece fiziksel olarak ele alınmamalı. Sözel şiddet, duygusal şiddet, cinsel şiddet gibi birçok türleri bulunmaktadır. Çocuklar da şiddeti anlayabilmek için ilk önce çevresine karşı davranışları çok iyi gözlemlenmelidir. Çünkü çocuk ilk önce şiddet davranışını arkadaşlarına ya da yakınlarına karşı gösterecektir. Arkadaşlarına karşı sebepli ya da sebepsiz olarak aşırı sinirli davranma, gereksiz yere tepki verme, bağırma, itme, çarpma, rencide etme, kötü kelimeler kullanma gibi davranışlarından çocuğun şiddete olan eğilimini anlayabiliriz. Şiddetin en belirgin özelliği ise direk vurma, tekme etme olarak sergilenen fiziksel şiddettir. Peki şiddet çocuğun dünyasında nasıl oluşur? Bunun için ailelerin tutumu neler olmalı? Çocuğa nasıl yaklaşılmalı?

Çocuğun şiddet içeren davranışı ruh sağlığında sorun olduğunu gösterir. Şiddet ve saldırganlık arasındaki farkı da vurgulamak gerekir. Çocuk, zamanla öfkesini ve saldırgan davranışlarını engellemeyi öğrenir. Saldırganlık bir dürtüdür ve şiddet saldırganlığın davranışa yansımış halidir. Öfke duyguları saldırgan davranışları artırır. Bir dürtü olarak saldırganlığı ve öfkemizi artıran birçok sebep olabilir. Çocuğun yaşantısındaki değişimlerde ve oyunlarda normal kabul edilebilir. Fakat eğer sürekliliği varsa ve yoğun yaşanıyorsa, o zaman yardım alınması gereken boyutta demektir. Çocukların gösterdiği şiddet davranışlarının arkasında öfke veya depresyon yatar. Çocuklar öfkelendiğinde bu duyguyu ifade edemediklerinde şiddete başvururlar. Çocukların psikolojisini olumsuz etkileyen durumlarda ise çocuk depresyon belirtilerini saldırgan davranışlar olarak gösterir. Bu saldırganlığın nedeni araştırmak ve çocuğun duygularını ifade etme şansı vermek çocuğun saldırgan davranışlarını önlememize destek olur. Çocuklar ister öfkeden ister depresyondan saldırgan davransınlar yaşlarına uygun terapi desteği almalılar. Küçük çocuklarda oyun terapileri bu desteği sağlamaktadır.

Anne-baba çocuğa olumlu davranışlarıyla model olmalı. Ayrıca öfkeli olmadığı ya da zor bir durumla baş edebildiği anlarda çocuğun bu davranışını tanımlayarak ödüllendirmeli. Çocuğun anne-babasıyla karşılıklı sevgi ve saygıya dayanan olumlu bir ilişki kurması desteklenmeli. Ayrıca çocuğa seçme olanağı vererek gereksinimlerini çekinmeden söyleyebileceği bir ortam yaratılmalı. Ev içindeki şiddete tanık olmak çocukları ve çocukların geleceklerini ciddi bir biçimde etkiler. Saldırganlık ve şiddet gibi davranışlar dışarıdan öğrenilir. Çocuk şiddete maruz kaldığı zaman aynı şiddeti hatta fazlasını etrafındaki kişilere uygular. Çoğu ebeveyn çocuğun şiddetten etkilenmeyeceğini ya da çocuğun yaşadıklarını unutacağını düşünür. Ancak çocuklar unutmazlar. Aile içinde şiddet gören çocukların, diğer çocuklara nazaran daha yüksek düzeyde duygusal ve davranışsal sorunlarının olduğu bilinir. Şiddet ve saldırganlık, ebeveyni model alarak öğrenilir. Şiddet, çocukların korku ve kaygı yaşamasına, asabi olmasına, uyku bozukluklarına, davranışsal ve gelişimsel gerilemelere, fiziksel şikayetlere, düşük benlik saygısına, kendine ve başkalarına karşı güven eksikliğine, uyum sorunlarına, ders başarısızlıklarına, dikkat eksikliğine, iletişim problemlerine, asosyal kişiliğin gelişmesine ve depresyona neden olur.